Renault Fuego obchodzi w tym roku 30. urodziny. Poprzednik Megane Coupe debiutował
w marcu 1980 roku na salonie w Genewie.
Historia Renault Fuego rozpoczęła siÄ™ na poczÄ…tku 1976 roku, gdy nowy dyrektor generalny koncernu Bernard Vernier-Palliez, wprowadziÅ‚ program odnowienia caÅ‚ej gamy w ofercie Renault. Jednym z priorytetów byÅ‚a kontynuacja prac nad modelem klasy Å›redniej – nastÄ™pcÄ… wysÅ‚użonego już Renault 12. Przy okazji wprowadzania zmian, do realizacji skierowano także projekt samochodu z nadwoziem coupe – nastÄ™pcy Renault 15/17.
Za design nadwozia odpowiadali szef Service Style Automobile Renault (dziaÅ‚ designu), Gaston Juchet oraz nowy designer Robert Opron, który do Renault trafiÅ‚ wprost z firmy Citroen, gdzie projektowaÅ‚ m.in. model SM i CX. Wbrew panujÄ…cym w latach 70. trendom na ostre krawÄ™dzie i geometryczny design, Opron byÅ‚ zwolennikiem nadwozi o miÄ™kkich, pÅ‚ynnych liniach, jakie nadaÅ‚ sylwetce modelu 18. Najbardziej charakterystycznym elementem nowego projektu byÅ‚a giÄ™ta szyba tylna bÄ™dÄ…ca jednoczeÅ›nie pokrywÄ… bagażnika. Już po oficjalnej prezentacji odzywaÅ‚y siÄ™ gÅ‚osy sugerujÄ…ce, że to nieprzypadkowe podobieÅ„stwo nawiÄ…zujÄ…ce do Porsche 924 autorstwa Harm Laagaya. Wystarczy jednak spojrzeć na Citroena SM – dzieÅ‚o Oprona z 1970 roku, aby zdobyć kolejne argumenty za pierwszeÅ„stwem dla francuskiego designera.
Fuego GTX 1980
Model nadwozia – futurystyczny klin z zaokrÄ…glonymi krawÄ™dziami zostaÅ‚ zaprezentowany pod koniec 1976 roku, podczas zamkniÄ™tego pokazu dla zarzÄ…du Renault. Bernard Vernier-Palliez nie kryÅ‚ entuzjazmu – nowa linia byÅ‚a zapowiedziÄ… stylistyki lat 80. Pod wzglÄ™dem technologicznym nadwozie aż do sÅ‚upka B byÅ‚o niemal identyczne jak nadwozie w Renault 18. Poważne różnice dotyczyÅ‚y tylnej partii karoserii.
Gdy w kwietniu 1978 roku zaprezentowano Renault 18, trwaÅ‚y już testy drogowe nowego coupe. Po raz pierwszy od wielu lat zdecydowano siÄ™ na zastÄ…pienie nazwÄ… cyfrowego oznaczenia samochodu osobowego, choć poczÄ…tkowo planowano, że po nieparzystych oznaczeniach coupe 15/17 ich nastÄ™pcÄ… bÄ™dzie Renault 19. Z kilku propozycji wybrano jednak hiszpaÅ„skie sÅ‚owo Fuego czyli ogieÅ„. Auto zostaÅ‚o poddane szeregowi testów w oÅ›rodku badawczym bezpieczeÅ„stwa Renault w Lardy – pojazd zrzucano np. z ruchomej rampy, odtwarzajÄ…c m.in. realne zderzenie boczne z innym pojazdem.
Dopracowanie strony technicznej zajęło inżynierom z Billancourt wiele miesięcy żmudnej pracy. Zakończenie produkcji Renault 15/17 w lipcu 1979 roku było sygnałem, że następca jest już gotowy. We wrześniu 1979 roku do prasy trafiły pierwsze i jeszcze nieoficjalne zdjęcia Fuego.
Fuego GTL 1980
W lutym 1980 roku na malowniczym wybrzeżu Costa del Sol w Hiszpanii odbył się przedpremierowy pokaz Renault Fuego dla dziennikarzy. Oficjalna premiera nowego coupe odbyła się na początku marca podczas międzynarodowego salonu w Genewie. Produkcja seryjna ruszyła w Billancourt, a niedługo później także w hiszpańskich zakładach FASA Renault w Valladolid.
Do napÄ™du podstawowej odmiany Fuego TL przewidziano silnik 1397 cm3 o mocy 64 KM. Droższe wersje (we Francji – GTL oraz GTS) byÅ‚y napÄ™dzane silnikiem 1647 cm3 (96 KM), znanym z modelu 16 TX. Na szczycie gamy Fuego znalazÅ‚y siÄ™ bogato wyposażone modele TX/GTX. ŹródÅ‚em ich napÄ™du byÅ‚ dwulitrowy silnik 829 o mocy 109 KM z modelu 20 TS. W zależnoÅ›ci od wersji, Fuego rozwijaÅ‚o prÄ™dkość od 158 do 190 km/h.
Zawieszenie z wahaczami poprzecznymi oraz sztywna oś tylna, jak również układ hamulcowy i szereg innych mechanizmów były wspólne z modelem 18. Miękko zestrojone zawieszenie z rodzinnej limuzyny zastosowane w coupe o sportowych ambicjach powodowało silne przechyły nadwozia. W salonach Renault pojawiły się zestawy zawierające m.in. amortyzatory o zmienionej charakterystyce tłumienia oraz sztywniejsze sprężyny. Poza podstawową wersją TL, standardem była pięciobiegowa skrzynia manualna. Na wybranych rynkach był dostępny także trójstopniowy automat o symbolu MJ.
Mimo sportowej linii czteroosobowe nadwozie Fuego nie byÅ‚o pozbawione walorów użytkowych. Duża panoramiczna szyba-klapa uÅ‚atwiaÅ‚a zaÅ‚adunek wiÄ™kszych przedmiotów, a tylne siedzenia byÅ‚y skÅ‚adane. Pojemność bagażnika – 375 dm3 (wg normy DIN – litry) nie odbiegaÅ‚a od standardów w samochodach okreÅ›lanych mianem rodzinnych kompaktów, a po zÅ‚ożeniu siedzeÅ„ wzrastaÅ‚a do 814 dm3.
Fuego Turbo 1983
Jak przystaÅ‚o na coupe, wewnÄ…trz pojawiÅ‚y siÄ™ siedzenia przednie typu lotniczego czy też – dostÄ™pny w wyższych wersjach – obrotomierz. Najdroższa z wersji Fuego – GTX przeszÅ‚a do historii jako pierwszy na Å›wiecie seryjnie produkowany samochód otwierany zdalnie pilotem na podczerwieÅ„. Warto jednak wspomnieć, że już w latach 70. Renault 16 TX byÅ‚o wyposażone w elektryczny zamek centralny otwierajÄ…cy wszystkie drzwi jednym kluczem. W modelu Fuego zastosowano wygodniejsze rozwiÄ…zanie – system PLIP opatentowany przez Philippe Lipschutza, a wdrożony do produkcji dziÄ™ki współpracy firm Renault z koncernem elektronicznym Thomson. Ponadto topowy model Fuego posiadaÅ‚ elektrycznie podnoszone szyby, welurowÄ… tapicerkÄ™, wspomaganie ukÅ‚adu kierowniczego i barwione na zielono szyby. Szyku dodawaÅ‚y mu aluminiowe obrÄ™cze Gotti o futurystycznym wyglÄ…dzie.
W 1982 roku firma nadwoziowa Heuliez zaprezentowała Fuego Cabriolet, jednak nie rozpoczęto jego seryjnej produkcji. W tym czasie Fuego miało swoją premierę w USA i Kanadzie. Uruchomiono też montaż w Santa Isabel (Argentyna).
Fuego Turbo 1983
W 1983 roku do salonów sieci Renault trafiÅ‚y pierwsze egzemplarze zmodernizowanej wersji Fuego zwanej we Francji jako Phase Deux (Faza Dwa). Zmianom ulegÅ‚a przednia partia nadwozia, reflektory oraz zderzaki, a we wnÄ™trzu – tablica rozdzielcza i kierownica. W tym czasie zaprezentowano Fuego Turbo z silnikiem 1565 cm3 (132 KM), z turbosprężarkÄ… Garrett. Auto rozwijaÅ‚o prÄ™dkość maksymalnÄ… 200 km/h i przyspieszaÅ‚o 0-100 km/h w 9,8 sekundy. Dobre osiÄ…gi oznaczaÅ‚y także konieczność sprawniejszego hamowania. Przy wszystkich koÅ‚ach zastosowano hamulce tarczowe, z przodu – tarcze wentylowane.
Z zewnątrz Turbo wyróżniało się aluminiowymi obręczami niemieckiej firmy BBS, które montowano na oponach 185/65 HR 14. Sportowy klimat wnętrza tworzyła obszyta skórą kierownica oraz specjalne siedzenia z kolorowymi akcentami. W USA oferowano Fuego Turbo wyposażone w katalizator spalin, który redukował moc do 112 KM. Były tam dostępne także wersje z silnikiem 2.2 o mocy 102 KM zasilanym wtryskiem paliwa Bosch L-Jetronic. Zgodnie z amerykańskimi przyzwyczajeniami znaczna część aut była wyposażona w trójstopniową przekładnię automatyczną. Model 2.2 Litres był dostępny także w Szwajcarii.
Wyłącznie w Europie była natomiast oferowana wersja Fuego Turbodiesel z silnikiem
J8S o pojemności 2068 cm3 i mocy 88 KM. Pojazd rozwijał 177 km/h i zużywał średnio ok. 8 litrów oleju napędowego na 100 km. Poza Francją auto cieszyło się uznaniem w Belgii i Włoszech. Wraz z wprowadzeniem modelu 25 (w 1984 roku) opcjonalne wyposażenie Fuego wzbogaciło się m.in. o nowatorskie sterowanie zestawem audio w kierownicy, elektryczną regulację lusterek oraz komputer pokładowy.
Fuego GTL 1985
Produkcja we Francji zakoÅ„czyÅ‚a siÄ™ w lipcu 1985 roku, a w ofercie samochód pozostaÅ‚ przez nastÄ™pne kilkanaÅ›cie miesiÄ™cy. Latem 1987 roku zakoÅ„czono montaż w Hiszpanii. Do 1992 roku Fuego byÅ‚o produkowane przez Renault Argentina S.A. jako GTX/GTA oraz GTA Max. Ogółem wyprodukowano 226 583 egzemplarze Renault Fuego, co jest dobrym wynikiem jak na pojazd zaliczany do niszowych. Dopiero w 1997 roku Renault zaprezentowaÅ‚o Megane Coupe – samochód, który można uznać za nastÄ™pcÄ™ Fuego.
Foto i źródło: Renault Polska
_________________
-------------------------------------------------------
Przed rozmowÄ… ze mnÄ… skontaktuj siÄ™ z lekarzÄ… lub farmaceutem
Nie możesz pisać nowych tematów Nie możesz odpowiadać w tematach Nie możesz zmieniać swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz gÅ‚osować w ankietach Nie mo¿esz za³±czaæ plików na tym forum Mo¿esz ¶ci±gaæ za³±czniki na tym forum